Chrupiące, pachnące, z charakterystycznym półksiężycem i pasiastą powierzchnią, Krumiri to najsłynniejsze ciasteczka piemonckie we Włoszech. Towarzysze regionalnych tradycji Wklej di meliga ukończenia Pocałunki PaniCiastka te doskonale pasują do kawy, herbaty i mleka, a także do win wzmacnianych i deserów. Ich historia przenosi nas do końca XIX wieku i dotyczy króla Vittorio Emanuele II. Oto prosty przepis na Krumiri, taki jak oryginały: jest szybki i łatwy!

Przygotowanie

1

Aby przygotować Krumiri, zacznij od wypuszczenia masła, pokrojonego w kostkę, zmiękczonego w temperaturze pokojowej w misce. Następnie dodaj cukier i ekstrakt waniliowy.

2

na widelcu dobrze wymieszaj składniki, aż uzyskasz gładką konsystencję. Możesz również łatwiej pomóc sobie elektrycznym mikserem ręcznym.

3

Dodaj jajko i żółtka i ubij wszystko mikserem elektrycznym na średnich obrotach.

4

Gdy jajka również dobrze się zmieszają z mieszanką, dodawaj stopniowo przesianą mąkę, kontynuując pracę mikserem elektrycznym na średnich obrotach. Otrzymasz gęstą, jednorodną i pełnowartościową mieszankę.

5

Przygotuj blachę do pieczenia papierem do pieczenia lub specjalną matą silikonową. Wlewaj po trochu miksturę do sac à poche z gwiaździstym dziobkiem i uformuj Krumiri o tradycyjnym kształcie: półksiężyc w paski.
Po uformowaniu herbatniki piec w nagrzanym piekarniku statycznym w temperaturze 200°C przez pierwsze 5 minut. Następnie obniż temperaturę do 180 ° C na kolejne 12 minut. Sprawdź również gotowanie wizualnie: powierzchnia musi być złocista, ale uważaj, aby ich nie przypalić.

6

Po ugotowaniu wyjmij Krumiri z piekarnika, pozwól im ostygnąć i na koniec podawaj.

Akcesoria

• Duża miska
• Widelec
• Elektryczny mikser ręczny
• Sac à poche z wylewką w kształcie gwiazdy
• Papier pergaminowy (lub mata silikonowa do pieczenia)
• Sito

Porady i wskazówki

• Jak każdy szanujący się typowy deser, nawet Krumiri mogą towarzyszyć tylko pyszne wariacje. Wypróbuj je z kawałkami czekolady lub dodając niesłodzone kakao w proszku (usuwając taką samą ilość mąki). Wszystkie są warte spróbowania!
• Ciasto Krumiri musi być pełne, ale jednocześnie wystarczająco miękkie, aby można je było nosić w worku cukierniczym. Aby uzyskać odpowiednią konsystencję, radzimy używać składników w temperaturze pokojowej.
• Ze względu na bardzo treściwą i gęstą konsystencję ciasta odradzamy stosowanie jednorazowych sac à poche, które są zbyt lekkie i delikatne, ponieważ mogłyby się złamać. Zamiast tego użyj strzykawek z płótna lub silikonu lub plastikowych strzykawek do słodyczy.
• Ciastka Krumiri doskonale nadają się do śniadania z filiżanką gorącego mleka, herbaty lub kawy, ale mogą być również podawane jako deser po posiłku do kieliszka likieru, słodkiego wina lub w połączeniu z kremem ajerkoniakowym lub Kataloński. Bunt słodyczy i delikatności.
• Jeśli nie masz torebki na ciasto, nadal możesz zrobić te słodycze po prostu Z rękami, jak to miało miejsce w czasach starożytnych. Wystarczy uformować kilka bochenków ciasta o średnicy około 2 cm, pokroić na kawałki, które mają być wygięte i za pomocą zębów widelca odtworzyć typowe linie Krumiri.

przechowywanie

Przechowuj Krumiri w blaszanym pudełku lub hermetycznym pojemniku, aby nie dopuścić do zbytniego stwardnienia. Zjedz je w ciągu 5/6 dni.

Historia

Ich ojczyzną jest Casale Monferrato w prowincji Alessandria w regionie Piemont. Ojcostwem jest cukiernik Domenico Rossi, który stworzył je w 1878 roku. W tym samym roku zmarła postać, która je zainspirowała: Król Vittorio Emanuele II z charakterystycznym wąsem, który uważany jest za kształt, który chcieli odtworzyć.

Sukces Krumiri Rossi został natychmiast rozszerzony i wiele cukierni zaczęło je odtwarzać, ale prawdziwy oryginalny przepis jest do dziś całkowicie tajny i zazdrośnie strzeżony. Biorąc pod uwagę ogromną produkcję, Domenico Rossi wkrótce musiał prawnie chronić swoje dzieło.

Ale dlaczego nazywają się Krumiri? W rzeczywistości krążą tylko hipotezy dotyczące nazwy tych ciasteczek. Pomiędzy klasycznym znaczeniem „robotnika, który nie stosuje się do strajku”, plemienia tunezyjskiego lub likieru, z którym często im towarzyszył, pochodzenie nazwy jest do dziś owiane tajemnicą. Znasz to?